Rem Tenē Episodion Octōgēsimum et Septimum: Fābula Cornēliae, Mātris Gracchōrum
Rem Tenē Episodion Octōgēsimum et Septimum: Fābula Cornēliae
Hello all! Welcome to Rem Tenē: a Latin podcast using comprehensible input to help beginner and intermediate learners of Latin acquire the language in a fun and compelling way. The transcript for this episode can be found in the episode description where you can follow along. Remember that we will speak twice in the episode: once slowly with words and phrases occasionally defined in English and again at a more natural speaking speed and no definitions If you enjoy this, you can support us on Patreon at Latinitas Animi Causa for the cost of only a cup of coffee per month. The link is in the description! Although everything on this podcast will be free, your support is what allows us to do what we do. *Remember to leave a rating and review to help others find this podcast more easily!* Thanks for joining us and enjoy the episode!
Salvēte sodālēs! Haec seriēs est Rem Tenē! Est seriēs sermōnum Latīnōrum ad linguam Latīnam discendam. Mihi nōmen est Andrēās et hodiē vōbīs fābulam Cornēliae narrāre velim! Discipulī meī modo capitulum octāvum librī LLPSI lēgērunt. Fābulam igitur scrīpsī dē Cornēliā, mātre Gracchōrum, simpliciōrem. Vocābula enim huius fābulae similia sunt iīs quae in capitulō octāvō sunt. Hōc in episōdiō, tantum semel tōtam rem narrābō nam satis longa est fābula. Etiam ex sententiā Rōmānōrum scripta est. Audīte, sodālēs, fābulam Cornēliae, mātris Gracchōrum!
Temporibus antīquīs Rōmānīs, omnēs fēminae ōrnāmentīs maximē dēlectābantur. Quōcumque tē vertēbās, fēminae ānulīs cum gemmīs magnīs, immō maximīs, ōrnābantur. Haec fēmina līneā cum multīs magnīsque margarītīs et illa līneā cum multīs gemmīs ōrnābātur. Quōcumque tē vertēbās, ōrnāmenta vidēbās nam virī pecūniōsī haec ōrnāmenta fēminīs suīs emēbant et eae maximē illa ōrnāmenta habēre volēbant.
Quōdam diē, tamen, fuit fēmina quae cum fīliīs duōbus suīs in viā ambulābat cui nōmen fuit Cornēlia. Cornēlia pulchra, immō, pulcherrima fēmina Rōmāna fuit. Fīliī eius etiam probī fuērunt. Cornēlia autem nūllīs gemmīs, nūllīs margarītīs, nūllīs līneīs ōrnābātur. Collum vacuum erat! Omnēs digitī et vacuī erant nisi digitus quārtus nam ea tantum ūnum ānulum (nōn gemmātum) in digitō quārtō habēbat. Ille ānulus eam virum habēre significābat. Cornēlia prope aliās fēminās ambulābat et illae cōnsistēbant et eam aspiciēbant. Fēminae eam salūtābant.
“Salvē Cornēlia!”
“Salvēte fēminae” Cornēlia respondēbat.
Cornēlia ambulāre pergēbat (continued) et fēminae eam digitō mōnstrābant aliīs fēminīs et dīcēbant “Ubi sunt ōrnāmenta eius? Collum nōn ornātur neque digitī neque aliae partēs corporis! Vacua sunt omnia!”
Cornēlia eās audiēbat neque respondit. Cum fīliīs ambulābat et iīs viam mōnstrābat. Omnēs trēs gaudēbant. Ad fontem vēnērunt et Cornēlia cōnsīdēbat. Fīliī tamen ad fontem ībant et aquam spectābant. Fēmina Cornēliam aspiciēbat et ad eam ambulāvit. Haec fēmina multīs et magnīs, immō, maximīs ōrnāmentīs ōrnābātur. Gemmās maximās et margarītās multās in collō habēbat.
“Salvē Cornēlia!” fēmina eam salūtāba!
“Salvē, Aurēlia, ut hodiē valēs?” Cornēlia respondit.
“Ego sānē rēctissimē valeō! Virum pecūniōsum habeō quī mihi multa et pulchra ōrnāmenta dat! Ea accipiō et gaudeō maximē! Et tū?” Aurēlia collum et digitōs eius aspiciēbat. “Ut tū valēs hodiē Cornēlia?”
“Ut vidēs, et ego rēctissimē valeō nam sōl lūcet, fīliī gaudent et ego gaudeō.”
Aurēlia rīdet. “Sōlem videō in gemmā meā!” ea Cornēliae gemmam ostendit. Illa gemmam ante oculōs videt.
“Pulchra est haec gemma, Aurēlia. Pulchra sunt omnia ōrnāmenta tua! Tanta est gemma! Tantae sunt margarītae! Tanta sunt ōrnāmenta tua!”
Aurēlia rīdet et gaudet. “Tū, Cornēlia, ubi sunt gemmae tuae? Ubi sunt margarītae tuae? Ubi sunt ōrnamenta tua omnia? Nōnne virum pecūniōsum habēs? Nōnne multa ōrnāmenta tibi emit vir tuus? An nōn magnam pecūniam habet vir?”
Cornēlia iam rīdet quod Aurēliae nōn placet. Cornēlia enim virum pecūniōssimum habuit. “Aurēlia, gemmae, margarītae meae hīc adsunt. Omnia ōrnāmenta iam habeō. Nōnne ea vidēs?”
Aurēlia confūsa eam interrogat, “immō, ea nōn videō! Ubi sunt?”
Cornēlia: “venīte Gaī et Tiberī!” Gaius et Tiberius, fīliī Cornēliae laetī ad eam currunt. Cornēlia eōs Aurēliae ostendit. “Ō Aurēlia, haec sunt ōrnāmenta mea. Hae sunt gemmae. Hae sunt margarītae. Nūllō pretiō emēbantur, nōn venduntur, nōn multum cōnstant, nisi cibō! Illī tamen mē ōrnant. Mihi satis sunt. Et interdum nimis sunt!” rīdet Cornēlia.
Aurēlia iam nōn rīdet. “Hī puerī nōn sunt gemmae, Cornēila!”
“Nōn sunt vērae gemmae sed sunt gemmae meae. Nōn convenit fēminae Rōmānae tantum gemmās et margarītās habēre velle. Nōn convenit Rōmānīs tanta luxuria! Satis est habēre id quod iam habēs. Nōn convenit cupere nimis. Hae sunt gemmae meae. Tantae sunt quantae tuae et gaudeō.”
Aurēlia haec verba audit et abit. Nūllum verbum respondet nam nōn laeta est.
“īte ad fontem, puerī. Gaudēte!” Tiberius et Gaius Gracchus ad fontem īvērunt et maximē gaudēbant. Cornēlia, māter Gracchōrum eōs aspiciēbat et gaudēbat.
Bene, satis est. Haec hodiē habuī quae narrārem!
Placuitne vōbīs haec fābula? Vōsne Cornēliae assentīminī? Vultisne aliās fābulās similēs audīre?
Nōbīs scrībere potestis apud situm nostrum habesnelac.com/contact. Volumus audīre rēspōnsa vestra ergō scrībite! Grātiās vōbīs agimus quod nōs loquentēs audītis et, ut semper, patrōnīs nostrīs apud Patreon quam maximās grātiās agimus! Sī vultis fieri patrōnī nostrī, īte ad ligāmen quod īnfrā positum est. Spērāmus fore ut hoc episodion vōbīs placeat! Curāte ut in proximum valeātis! Et mementōte: Rem tenēte, verba sequentur.
